Astry główki szykują, by przeczesać je podmuchem.
Blask słoneczny jakby mniej przygrzewa.
Klapsy wyłożyły się do góry brzuchem.
Jeż schowany w liściach też jesiennie ziewa.
Babim latem na tournée czmycha pająk z domu.
Świerszcz szykuje zapieckową partyturę.
Komu mam powierzyć tajemnicę? Komu?
W nocy przecież wszystkie koty bure.
Już z kieszeni wytrzepany piach wydmowy
Zrobił miejsce na list(i)opadowe klejnoty.
Jeszcze jednak o jesiennej nudzie nie ma mowy,
Gdyż po głowie krążą wciąż głupoty.
I choć wiatr tradycyjnie chce świstać w kominie
A deszcz moczyć od stóp po czubek głowy.
Może widać, może nie… po mojej minie;
Dla mnie miesiąc ten, czuję, będzie wręcz miodowy.
Weto minorowym pluchom, mżawkom i szarugom!
Receptura przeciw nim dozowana niezmiennie,
By nostalgia nie zmieniła się w tęsknicę długą
To zwyczajnie: zakochaj się w jesień wiosennie.
I tylko dodam, po chwili, na marginesie, ot tak sobie:
Od ciebie zależy, czy wciąż w tej samej osobie.
